تقدیم به صاحت مقدس حضرت امیر(علیه السلام)

  نور شما همین که زند یک قدم به چشم

 طوفان کند تلاطم هر موج نم به چشم

   تنها حریم توست که آید حرم به چشم

   مقصود کعبه نیست ولی باز هم به چشم

   گرم طواف خانه حق می شوم ولی

   بر گرد کعبه روی لبم هست یا علی

   خورشید آب می شود از یک نگاه تو

   اصلا طلوع می کند او از پگاه تو

   کور است چشمش از افق بارگاه تو

   تا یک نظر نگاه کند روی ماه تو

   شبها و روزها که تلاقی ممتدند

   با ضربه های پلک تو در رفت و آمدند

   تصویر ناب خالق یکتا ضمیر توست

   هر شیر پاک خورده در عالم اسیر توست

   آری مسیر لایتناهی مسیر توست

   اوج غرور من شب عید غدیر توست

   عین خدا تویی و خداغ عین تو علی

   این دل گره به وصله نعلین تو علی

   با تو عیار عشق کمی می خورد محک

   هرچند دور خانه ی حق می زند فلک

   کعبه کنار سفره تو می خورد نمک

   اصلا به شوق دیدن تو خورده آن تر

   قبل از نبی و غار حرا و شب نزول

   قرآن تو خواندی و به لبت بوسه زد رسول

   شاید پیامبر که زده بوسه بی امان

   روی لبان قاری قرآن در آن زمان

   می خواست تا به عالم و آدم دهد نشان

   بوسه است مزد قاری قرآن نه خیزران

 دست و قلم دوباره پر از شور و شین شد

 حسن ختام شعردوباره حسین شد